Przedstawiamy historię Stadionu San Siro, będącego z jednej strony świątynią futbolu ale z drugiej też perłą architektury sportowej.
W roku 1925, Prezes klubu AC Milan Piero Pirelli ogłosił zamiar wybudowania stadionu piłkarskiego niedaleko Hipodromu, na którym odbywają się wyścigi kłusaków. Konstrukcja, której autorami byli Alberto Cugini i Ulisse Stacchini, opierała się na czterech częściowo zadaszonych trybunach w postaci rzędów ławek wznoszących się w górę i mogła pomieścić 35 000 widzów.
Kiedy w roku 1935 stadion przeszedł we władanie władz Mediolanu miała miejsce pierwsza jego przebudowa polegająca na dobudowaniu łuków łączących dotychczasowe trybuny i podwyższeniu dwóch dłuższych trybun. Pozwoliło to zwiększyć pojemność obiektu do 55 000 miejsc.
Od sezonu 1947-1948 stadion zaczął także służyć piłkarzom drugiego mediolańskiego klubu Inter Mediolan.
Druga duża przebudowa miała miejsce w roku 1955. Jej autorami byli Ferruccio Calzolari i Armando Ronca. W jej efekcie znacząco podwyższono cały obiekt – dobudowano drugie piętro trybun stanowiące jednocześnie częściowe zadaszenie dotychczasowych. Umożliwiło to znaczne zwiększenie pojemności stadionu do 100 000 miejsc. W późniejszych latach, ze względów bezpieczeństwa, ograniczoną ją do 85,000 z czego miejsc siedzących było 60 000 a stojących 25 000.
Architekturę stadionu zmieniły też spiralne rampy umożliwiające dostęp do drugiego, nowego poziomu trybun. Coś co teraz jest standardem na stadionach – sztuczne oświetlenie – zostało zainstalowane w roku 1957, co umożliwiło rozgrywanie meczów po zmroku. Dziesięć lat później obiekt wzbogacił się o tablicę świetlną.
Znacząca data w historii stadionu to rok 1980 kiedy nadano mu imię “Giuseppe Meazza” honorując w ten sposób legendarnego piłkarza reprezentującego w swojej niezapomnianej karierze barwy zarówno Inter FC jak i AC Milan, zdobywcę dwóch tytułów mistrzów globu z włoską drużyną narodową.
Z racji tego, że Włochy uzyskały prawo organizacji Mistrzostw Świata w roku 1990, władze miasta pod koniec lat osiemdziesiątych postanowiły przeprowadzić gruntowną modernizację obiektu pomimo dość powszechnych oczekiwań co do budowy zupełnie nowego stadionu.
Architekci Giancarlo Ragazzi, Henry Hoffer i Leo Finzi przeforsowali odważne architektonicznie rozwiązanie projektując nowy, trzeci poziom trybun jednocześnie zapewniając zadaszenie dla całych trybun. Ich plan zakładał dodanie niezależnego wsparcia dla nowego poziomu po całym obrysie stadionu. Realizując ten zamysł zaprojektowali 11 cylindrycznych wież ze zbrojonego betonu wyposażonych w wiele udogodnień i umożliwiających dostęp do trybun. Cztery z tych wież jednocześnie wspierają dach.
Wprowadzono kolorowe oznaczenie poszczególnych sektorów widowni: czerwony i pomarańczowy dla prostych odcinków trybun oraz zielony i niebieski dla łuków. 85 700 siedzeń, dla większego komfortu kibiców pokrytych zostało poliwęglanowymi nakładkami. Zainstalowano tezż system podgrzewania murawy.
Zwieńczenie prac nastąpiło w dniu 8 czerwca 1990 kiedy to rozegrany został mecz otwarcia Mistrzostw pomiędzy reprezentacjami Argentyny i Kamerunu. Do dziś stadion służy głównie jako arena zmagań piłkarskich zarówno dla włoskich rozgrywek klubowych jak i dla wielkich wydarzeń artystycznych i sportowych. Stadion, ze względu na swoją pojemność, jest w ekskluzywnym gronie kilkunastu obiektów w Europie mogących gościć finał Ligi Mistrzów (ostatni raz w 2016 roku).